«Δεν μπορείς να κάνεις κανέναν να σε αγαπήσει. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να γίνεις κάποιος που μπορεί να αγαπηθεί. Τα υπόλοιπα είναι η δουλειά των άλλων. Έμαθα πως όσο και να νοιάζομαι, κάποιοι άνθρωποι απλά δε θα νοιάζονται το ίδιο. Και αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου». – Roger Knapp
Αν αυτό το ξέραμε νωρίτερα στη ζωή μας , τότε δε θα θυσιάζαμε την αυθεντικότητά μας για την αναγνώριση, την αποδοχή και την αγάπη. Ως συναισθηματικά όντα και ως νεότεροι κάποτε, ίσως να το παίρναμε πολύ βαριά αν τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία. Αισθανόμασταν ότι κάτι δεν πάει καλά με μας, πως για κάποιον λόγο δεν ήμασταν αρκετά καλοί. Και αυτό δεν περιοριζόταν μόνο στην πρόθεσή μας να μας συμπαθήσει το αντίθετο φύλο, αλλά και στην προσπάθειά μας να γίνουμε αρεστοί στους καθηγητές , στους παππούδες μας, στους φίλους μας. Γιατί δε μας συμπαθούσαν και δε μας αγαπούσαν τόσο πολύ όσο τους αγαπούσαμε ή συμπαθούσαμε εμείς; Για ποιον λόγο; Αφού κάναμε τόσα πολλά πράγματα για να τους ευχαριστήσουμε και τους ικανοποιήσουμε;Τώρα γνωρίζω πως δεν εξαρτάται από εμάς να τους κάνουμε να μας αγαπήσουν. Αλλά εξαρτάται από εμάς να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας ώστε οι άνθρωποι γύρω μας να μπορούν να το δουν και να το αισθανθούν και στη συνέχεια να αποφασίσουν αν θέλουν να αποτελέσουμε κομμάτι της ζωής τους ή όχι. Και να μην ξεχνάμε πως κι εμείς έχουμε τις ίδιες επιλογές. Δε χρειάζεται να αγαπήσουμε κανέναν επειδή εκείνος μας αγαπά.
Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό μήνυμα που καθένας χρειάζεται να ξέρει αν έχει πέσει στη παγίδα να θέλει να αλλάξει τον τρόπο που εκφράζεται ή συμπεριφέρεται το ταίρι του. Όλοι έχουμε τον δικό μας μοναδικό τρόπο να αγαπάμε. Είναι μέρος του μυστήριου που ονομάζεται ζωή. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αυτό που δεν έχει. Δε χρειάζεται να λέμε στον άλλον πώς θα μας αγαπήσει. Ας τον αφήσουμε να βγάλει τον δικό του μοναδικό εαυτό. Η αγάπη του είναι η έκφραση της δικής του ψυχής. Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει όπως εμείς και εμείς δεν μπορούμε να αγαπήσουμε όπως κάποιος άλλος. Αυτό που χρειάζεται σε μια σχέση είναι αποδοχή, εκτίμηση και ευγνωμοσύνη. Φυσικά και αγάπη. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο όμως.
Η ανιδιοτελής αγάπη είναι ένα δύσκολο εγχείρημα καθότι οι άνθρωποι έχουμε γίνει ειδικοί στην ‘αγάπη υπό όρους’ , στην κριτική και στην αποδοκιμασία. Αν σταματούσαμε να κρίνουμε και να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον , τότε θα ανακαλύπταμε την έννοια της πραγματικής και ανιδιοτελής αγάπης. Με αυτό κατά νου, αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας άνευ όρων, δε θα είμαστε σε θέση να αγαπήσουμε τον άλλον με τον ίδιο τρόπο. Η αγάπη προς τον εαυτό μας δεν είναι μια πολυτέλεια , αλλά μια αναγκαιότητα αν θέλουμε να έχουμε καλές και μακροπρόθεσμες σχέσεις. Και φυσικά η αγάπη προς τον εαυτό μας δεν είναι κάτι εγωιστικό. Τι το εγωιστικό υπάρχει στο να αποδέχεσαι τον εαυτό σου, να τον συγχωρείς για τα λάθη του, να τον εκτιμάς, να τον φροντίζεις και να νιώθεις ευγνωμοσύνη που έχεις προικιστεί με τόσα δώρα ώστε να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα; Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα μαθήματα αγάπης. Και προσωπικά πιστεύω πως είναι ατελείωτα. Αλλά αν κρατήσουμε για την αρχή αυτά τα τρία, θα γλιτώσουμε από πολύ πόνο και αυτοθυσία. Να γνωρίζουμε ότι η αγάπη έρχεται αβίαστα αν αγαπάμε, αγαπιόμαστε και απολαμβάνουμε την αγάπη χωρίς να επιβάλλουμε οτιδήποτε. Να είμαστε ευγνώμων για οποιαδήποτε σχέση μας και ειδικά εκείνη με τον εαυτό μας. Γιατί αυτή είναι η πηγή για μια όμορφη, ολοκληρωμένη σχέση με οποιονδήποτε άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη.
Απολαύστε την αγάπη!